Drie jaar geleden, de nacht van 11 op 12 september.
Geen lucht. Kleine happen adem lukken, maar gewoon ademen doet pijn. Er komt iemand een röntgenfoto nemen. Ik moet nog snel een document ondertekenen: ik ben verantwoordelijk voor de gevolgen van de straling op het kindje in mijn buik. Geen lucht. Doodmoe. Mijn lijf is op.
Het vocht zit al in mijn longen, in plaats van gewoon errond. Maar ook dat was al lang niet meer ‘gewoon’. De extra zuurstof doet deugd. Ik moet rechtop zitten om te slapen, zegt de verpleger. Dat zou helpen.
Kapot. Maar de baby komt. Ik hoef het niet zelf te doen, dat zie ik niet zitten. Om 10u mag ik naar het OK. Stilzitten voor de ruggenprik gaat amper door de pijn. Zo veel pijn. Ik was doodsbang. Trillen en wenen en tanden bijten.
Twee weken geleden was ik opgenomen met buikpijn. De hoge bloeddruk wees op zwangerschapsvergiftiging. De medicatie zou het wel onder controle houden, dachten we eerst. Elke dag is een dag gewonnen voor de baby. Elke dag was ook gevaarlijker voor mij.
31+5, als ik het mij goed herinner. 10u38
Piep zegt Pipa, en weg is ze. 1 kilo 100 gram, een pakje suiker, zoals mijn mama altijd zegt. Zes uur later mag ik eindelijk bij haar. Met mijn groot lomp bed naast haar mini bedje gerold. Ze ligt er bloot met duizend kabeltjes. Honderd schermpjes. Veel gepiep. En plastic folie over haar bedje heen, voor de warmte. Ik heb pijn in elke mogelijke positie, maar ik mag bij haar. Ik aai haar hoofdje, tot de dokter zegt: “Niet aaien, dat hebben ze niet graag, dat doet pijn.”
Schuldgevoel na amper vijf minuten. Goed bezig moeder. Gewoon mijn hand op haar leggen dan. En na een halfuur terug naar de kamer. Dag Pipa. Ik alleen. Zij alleen.
Fuck.
Ik dacht dat het gevoel wel al weg zou zijn ondertussen, drie jaar later. Niet echt, helaas. Als ik de foto’s nu samen raap voor bij dit berichtje, moet ik wenen.
Praten helpt, dat begrijp ik nu. Dat wist ik toen minder. En ik ben blij met de trieste telefoonfoto’s die we hebben. Toen had ik nog helemaal niet door dat er fotografen bezig zijn met wat ik nu zelf doe. Ik wist wel dat er babyfoto’s gemaakt werden. Maar zo wat meer richting lifestylefotografie, meer uit het leven gegrepen, ik wist niet dat dat bestond.
Wist ik dat toen maar
Ik vind het jammer dat er geen “mooie” foto’s zijn van kleine Pipa en ik. Pas later als ik me wat beter voelde, nam ik mijn goeie camera mee naar de dienst neonatologie. Maar vanop de NICU zijn er niet veel foto’s.
En daarom doe ik wat ik doe. Je moet dat gewoon hebben. Die foto’s zijn belangrijk. Die heb je nodig gewoon. Om te verwerken, om verder te gaan.
Nu gaat alles goed, trouwens. De allerliefste. Alsof ze weet hoe moeilijk onze start was, zo rustig en zachtaardig is ze nu. Om het ons wat makkelijker te maken nu? Geen idee.
Gelukkige verjaardag Pieps!
