Elke maand blik ik terug en kies ik mijn favoriete foto van de voorbije weken. Maart was een emotionele maand, met mijlpalen en verlies. Vandaar dit persoonlijk projectje.
We hebben net Otto zijn patatjes gekookt. Zijn eerste patatjes. Hij slaapt op dit moment, terwijl ik dit schrijf, maar sebiet mag ie dan z’n allereerste hapje proeven.
Dat is loslaten voor mij. Aanvaarden dat mijn baby steeds minder baby is. Dat ik hem niet eeuwig zo dicht bij mij kan houden, zoals de afgelopen maanden.
Afgelopen week namen we ook afscheid van ons mémé. We vierden haar warme persoonlijkheid, haar grapjes, het voorbeeld dat ze voor ons was (en altijd zal blijven).
Maar dat loslaten, de realisatie dat alles eindig is, dat is heftig. Het doet beseffen dat we moeten genieten. Elke dag. Van de kleinste dingen.
Als een wolk
Ik had een idee. Bloemen, als een wolk boven je. Want zelfs al is het weer zo slecht als de afgelopen weken, het helpt om het moois te zien in de allerkleinste dingen.
Op het moment dat ik ermee bezig was, had ik dat niet door. Terwijl ik dit blogbericht schrijf, wel. Fotografie is voor mij meer dan wat mooie foto’s. Het is ook een uitlaatklep. Ik kon me focussen op dit project, en dat helpt me in het rouwproces.
Ik kocht wat artificiële bloemen en blaadjes en stuurde Florian met de meisjes op pad om een tak te zoeken. En zo knutselde ik de bloemenwolk tezamen.
Lili en ik testten het al even uit, voor als mijn mama de volgende dag mij effe zou komen helpen om de echte foto’s te maken.
Het resultaat: een portret met bloemen
Mijn favoriete foto van de maand werd eentje van mezelf met m’n Otje. Een portret met bloemen, als een wolk boven ons. Een wolk van positiviteit, van dromen, van plezier.
Ik geniet er zo van. Mijn kleine lieve vriend. Hoe hij aan mij hangt, mij nodig heeft. Deze foto’s zijn voor mij als herinnering. Aan het mama zijn, loslaten, aanhankelijkheid, vrouwelijkheid.
Dankjewel mama om me te helpen mijn idee tot leven te brengen.
Vier het leven.
